Pesadelo

Dedicado aos que non se resignan e teñen esperanza.

"En algún rincón, un vestigio del reino olvidado. En alguna muerte violenta, el castigo por haberse acordado del reino. En alguna risa, en alguna lágrima, la sobrevivencia del reino. En el fondo no parece que el hombre acabe por matar al hombre. Se le va a escapar, le va a agarrar el timón de la máquina electrónica, del cohete sideral, le va a hacer una zancadilla y después que le echen un galgo. Se puede matar todo menos la nostalgia del reino, la llevamos en el color de los ojos, en cada amor, en todo lo que profundamente atormenta y desata y engaña. Wishful thinkining, quizá; pero esa es otra definición posible del bípedo implume."

Julio Cortázar: Rayuela.

                Por fin, despois de anos de reivindicación, en Libredonia legalizouse a escravitude. As multitudes, cheas de entusiasmo, saíron á rúa a celebralo. A felicidade medraba de cidade en cidade, de vila en vila, de aldea en aldea, de casa en casa, de ser en ser… A ledicia era como unha brétema de algodón e cubría todos os recunchos do país.

                Acabouse para sempre a anguria da incerteza, a falta de sentido da vida. A existencia converteríase para sempre nunha longa recta de autoestrada cara unha peaxe marabillosa.

                Os mercados celebraron a medida, varios premios Nobel escribiron artigos felicitándose por ese novo gran paso da humanidade. As organizacións de traballadores dos outros países solicitaron a extensión universal da medida e os servos correron a gastar os seus aforros en látegos para os novos donos. Estes, felices, pasaban as tardes a comprobar a afinación dos novos instrumentos.

                A Nova Orde Mundial comezou cun toque de campá na bolsa de Wall Street e foi acompañada polas campás das igrexas, os gongs das pagodas e outras chamadas relixiosas dende as mesquitas e as sinagogas. O advento trouxo grandes prodixios, os nenos nacían con fendas circulares nos pulsos e nos nocellos para mellor acomodarse aos grillóns, as parturientes saltaban de alegría ao comprobar a perfección dos seus fillos… Todas as aves, mesmo as aguias, reclamaron gaiolas. Resultaba conmovedor velas entrar entre os barrotes cunha docilidade máxica.

                As serpes cabalgaron e os vampiros puideron saborear o aperitivo á luz do mediodía. O Dono de Todo era feliz. Só algunha vez sufría pequenos e efémeros contratempos como aquela mañá na que un vello se sentou a lembrar, ata que os novos aires invadiron os pulmóns e queimaron calquera resto de nostalxia ou como aquel anoitecer, cando un mozo comezou a escribir un verso na cortiza dunha árbore; afortunadamente unha insaciable couza devorou a madeira nun intre.

                Unha noite, o Dono de Todo, tivo un pesadelo, unha muller e un home nus entraban no mar. Ela collía a man do seu compañeiro e trazaba nas ondas unha palabra esquecida.

Espertou sobresaltado pero logo se tranquilizou ao comprobar que coa divina protección do Átomo de Uranio, aquilo non ocorrería, polo menos nun milleiro de anos.

Fóra, as bandeiras de Libredonia, de Freetown, de Libertéville e doutras potencias ondeaban fláccidas sen morriña ningunha do vento.