DELIRIOS DE FÚTBOL III

"Tú no puedes volver atrás
porque la vida ya te empuja
como un aullido interminable.

Hija mía es mejor vivir
con la alegría de los hombres
que llorar ante el muro ciego"
 
José Agustín Goytisolo: "Palabras para Julia"

Este artigo foi escrito despois dun tempo de silencio 
consciente da necesidade de seguir camiñando.
Forma parte dos delirios de fúbol que prometín ir 
compartindo. Vai dedicado a todos os que loitaron, 
a todos os que loitan, aos que sementan futuro.

A Hugo pola súa grandeza.

Unha cuestión de grandeza

            Levaban a lembranza como única agarradoira, invocaban os retratos para que envellecesen por eles e buscaban nalgunha célula acabada de nacer o elixir dunha mocidade xa superada.

            Polos corredores voces xuvenís berraban “Zidane” como sinónimo de vello, de caduco; “Cassano”

como quen te chama gordo. Ás veces, eran case gargalladas anticipando unha mofa que habería de chegar, e mesmo as paredes máis opacas se empeñaban en reflectir sombras máis repoludas do que era mester para a moral.

            O rebumbio dos espectadores contrastaba seriamente co silencio do quecemento, a algarabía das gradas, case como os romanos do circo á espera de contemplar un grupo de cristiáns a piques de ser devorados polas feras, co renxer metálico das articulacións.

            E nisto entraron as feras, fermosas, novas, cos músculos e o esqueleto en pleno esplendor, coas mandíbulas dispostas a trabar na primeira oportunidade. Era o seu día, as mozas soñaban con bicalos vencedores tras o combate e os mozos sentíanos como os representantes da súa tribo dominante.

            Pero o que elas ignoraban era que aquelas criaturas androides eran realmente seres construídos e mesmo desconstruídos como o monstro de Frankenstein, coa mestura de materiais de reciclaxe e dos espíritos ventureiros da Santa Compaña.

            Javi, un ve a Javi e parece, coa súa barba de tres días, un aliado do despiste, pero todo el é un ADSL, conduce a velocidades siderais toda a información contida nun balón, e, quizás porque coñece todas as partes da rede, as súas descargas acaban en gol ou en paquetes de bits coas instrucións precisas para que os usuarios acaden tal fin.

            David ten un toque eléctrico, pero non hai amperímetro capaz de medir a súa resistencia. Defende, pasa, tira e todo sen cortociutarse nunca, o seu xogo é como un fío de bobina interminable que vai e vén, vén e vai como se fose tecno-pop. Non sei se será porque tamén entende de calefaccións pero é o termómetro anímico do equipo.

            Os anais recollen que aquela noite tronou en Trasouto, por iso Quique está condenado a facelo todo á velocidade do raio, sae pola esquerda ou pola dereita e xuta coa violencia do trono. Non pensedes que é só unha forza da natureza, non, é, tamén, unha cuestión de cálculo. Cando mira as liñas do campo lembra a xeometría de Euclides e cando toca o balón ten presentes os teoremas de Riman. Non sei se é un chiste fácil pero os seus toques teñen algo de “curso rimado” “ca es gran maestría”.

            Algúns quixeron escribir unha endecha por el. En Fernando todos viamos ao cabaleiro da Triste Figura aínda que a súa indumentaria modelo Mundial do 74 recordounos de contado ao fraco Cruyff. Quizais porque ninguén se decatou de que, ás veces, para ser un complemento directo é preciso algún suplemento indirecto, e polo tanto de que existe a maxia do paradoxal, foi para el a mellor ovación da noite. No seu momento de gloria, emulando a Johnny Red, superaba ao Can Cerbero alcanzando a súa rede.

            Acaso porque nacera no sur, non podemos imaxinalo con cara de sufrimento. Sexa pola memoria do azar, pola vitamina C ou porque xa está ben de que o Betis vaia peor que o Sevilla, non estaba disposto a pintar un bodegón. O seu ten máis que ver co impresionismo e, de verdade, impresiona. Corre como se fixese debuxo técnico, defende coa harmonía indescifrable dun pintor abstracto e define como un puntillista. O caso é que Juan non pode vivir, nin sequera o deporte, sen ser un artista.

         

   Xa antes de que o maese Chillón declarase que só servía para a definición, axudara a escribir un diccionario. Era evidente que non lle gustaban os trámites, buscaba “del salón el ángulo oscuro” e invocaba as bruxas de Matbech ou o Oráculo de Delfos ou a ambos a un tempo, para adiviñar onde se ía deitar o porteiro e enviar un galano cara a outra parte, e todo nun segundo. En realidade se o analizades morfoloxicamente nunca comprenderedes que a paixón de Salva por bicar a rede –una dulce boca que a gustar convida– é tamén un acto poético.

            Si, foi certo, ás presas, acaso porque saben manexar a pausa, superaron aos depredadores pero iso é apenas unha anécdota chea de fortuna nunha historia pequena. Xa o dicía León Felipe: “que todo el ritmo del mundo por estos cristales pasa” e tamén todo o latexo do universo transita pola esquina dunha cancha de fútbol sala, e a grandeza tamén pasa.

            A grandeza chámase Hugo e non porque marcase tres goles, senón porque foi quen de proclamar coa maior beleza a fondura que o fútbol é, sobre todo, ledicia, que o deporte é grande porque se comparte, porque se celebra. Hugo é grande como as súas palabras: “é marabilloso clasificarse para un partido como este”. Que máis dá gañar ou perder se nas bancadas había felicidade, se non campo había un grupo de seres humanos, ás veces distanciados polas funcións, e entón irmanados na reivindicación profunda de que o home é tamén, e de xeito esencial, homo ludens.

            Non sei quen marcou máis goles, creo que o esquecemos todos, pero se non facemos uso do espírito de Hugo, seremos máis cativos, menos felices e menos humanos.