Dedicado
aos que non se resignan e teñen esperanza.
"En algún rincón, un vestigio del reino
olvidado. En alguna muerte violenta, el castigo por haberse acordado del reino.
En alguna risa, en alguna lágrima, la sobrevivencia del reino. En el fondo no
parece que el hombre acabe por matar al hombre. Se le va a escapar, le va a
agarrar el timón de la máquina electrónica, del cohete sideral, le va a hacer
una zancadilla y después que le echen un galgo. Se puede matar todo menos la
nostalgia del reino, la llevamos en el color de los ojos, en cada amor, en todo
lo que profundamente atormenta y desata y engaña. Wishful thinkining, quizá;
pero esa es otra definición posible del bípedo implume."
Julio
Cortázar: Rayuela.
Por fin, despois de
anos de reivindicación, en Libredonia legalizouse a escravitude. As multitudes,
cheas de entusiasmo, saíron á rúa a celebralo. A felicidade medraba de cidade
en cidade, de vila en vila, de aldea en aldea, de casa en casa, de ser en ser…
A ledicia era como unha brétema de algodón e cubría todos os recunchos do país.
Acabouse para sempre a
anguria da incerteza, a falta de sentido da vida. A existencia converteríase para
sempre nunha longa recta de autoestrada cara unha peaxe marabillosa.
Os mercados celebraron
a medida, varios premios Nobel escribiron artigos felicitándose por ese novo
gran paso da humanidade. As organizacións de traballadores dos outros países
solicitaron a extensión universal da medida e os servos correron a gastar os
seus aforros en látegos para os novos donos. Estes, felices, pasaban as tardes
a comprobar a afinación dos novos instrumentos.
A Nova Orde Mundial
comezou cun toque de campá na bolsa de Wall
Street e foi acompañada polas campás das igrexas, os gongs das pagodas e
outras chamadas relixiosas dende as mesquitas e as sinagogas. O advento trouxo
grandes prodixios, os nenos nacían con fendas circulares nos pulsos e nos
nocellos para mellor acomodarse aos grillóns, as parturientes saltaban de
alegría ao comprobar a perfección dos seus fillos… Todas as aves, mesmo as
aguias, reclamaron gaiolas. Resultaba conmovedor velas entrar entre os barrotes
cunha docilidade máxica.
As serpes cabalgaron e
os vampiros puideron saborear o aperitivo á luz do mediodía. O Dono de Todo era
feliz. Só algunha vez sufría pequenos e efémeros contratempos como aquela mañá
na que un vello se sentou a lembrar, ata que os novos aires invadiron os
pulmóns e queimaron calquera resto de nostalxia ou como aquel anoitecer, cando
un mozo comezou a escribir un verso na cortiza dunha árbore; afortunadamente
unha insaciable couza devorou a madeira nun intre.
Unha noite, o Dono de
Todo, tivo un pesadelo, unha muller e un home nus entraban no mar. Ela collía a
man do seu compañeiro e trazaba nas ondas unha palabra esquecida.
Espertou sobresaltado pero logo se tranquilizou ao
comprobar que coa divina protección do Átomo de Uranio, aquilo non ocorrería,
polo menos nun milleiro de anos.
Fóra, as bandeiras de Libredonia, de Freetown, de
Libertéville e doutras potencias ondeaban fláccidas sen morriña ningunha do
vento.