DELIRIOS DE FÚTBOL II

Non era o meu desexo publicar o segundo artigo a serie “Delirios de fútbol” tan rapidamente. A miña intención era intercalalos con outros textos para que o fútbol non esultase un tema repetitivo, pero a vida manda.

Jesús Nores, un dos protagonistas deste artigo-relato (ambas cousas é: unha ficción real, un relato de non ficción) xubílase, polo que estas palabras son tamén unha xubilosa homenaxe.

Portada da revista

A revista na que foi publicado, o número 14 de Arando cedo do I.B. María Soliño de Cangas, no ano 1998 "case" recibiu dous galardóns. O primeiro premio foi para unha entrevista dos nosos alumnos ao escritor Suso de Toro. O segundo, o case, foi para o texto que hoxe comparto. Loxicamente ao ser o escrito dun docente foille retirado o recoñecemento. Claro que iso non impediu que o profesor Ramón Rocamonde, compañeiro e ao parecer amigo, co seu proverbial sentido do humor non perdeu a oportunidade de dicirme: “quedou demostrado que escribes ben” e, tras unha calculada pausa, engadiu: “ao nivel dos alumnos de C.O.U”.

Co paso do tempo, esta crónica converteuse nun pequeno refuxio para os seus protagonistas, unha sorte de espazo mítico. Varios dos seus pequenos heroes comentaron que o mellor dos partidos da tempada era o artigo final, esaxeran un pouco, pois algunhas veces, raras, certo é, tamén o pasabamos ben perdendo.

Como Suso Nores, tamén remata a súa vida laboral Ismael Vide. Ismael é unha das persoas que con máis intensidade ten reflexionado sobre o acto de ensinar. Poucas teñen analizado tanto a forma de transmitir os coñecementos aos alumnos e poucas desenvolven unha preparación tan intensiva das súas clases. Tamén para el o meu agarimo neste momento.

A gloria dun viceolista

Este é un artigo en homenaxe ó equipo de profesores do I.B. María Soliño que lograron o subcampionato de Copa e que está formado por Óscar, Suso, Carlos, Luís, Emilio, Pedro Pablo, Quico e Salva.

Hai quen cre que non hai gloria nun vicecolista pero...

Semellaba unha tarde de ballet e vodka pero rematou por ser unha noite de tulipáns. Rimas Dasaev, aquel porteiro que nutría os seus movementos do adestramentos cos  bailaríns e patinadores e que empurraba como unha brisa miúda ós pais de Mihailichenko, foi vítima da Philips. Alí, no Estadio Olímpico de Múnic, un trotamundos inventou curvas ó compás da electricidade, chamábase Rijkard, un ser que trouxo do Surinam a tecnoloxía punta do primitivo, do natural....Aquela elipse foi acollida por un lóstrego denominado Van Basten, a súa volea valía a final da Copa de Europa de Seleccións....ata os alérxicos temos  que confesar que, as veces, os tulipáns cheiran a marabilla e evocan trenzas e miradas pícaras.

Suso en acción, coa cabeza alta como os grandes

Aquela tarde tampouco había goles pero Suso demostrou que tamén os bucaneiros poden ser artistas, roubou das súas neuronas sinuosidades imposibles para a informática e enviou unha folla seca ó encontro co infinito, alí apareceu Pedro Pablo, a nova corporeidade de Van Basten e o remate foi un encontro sutil co "ángulo oscuro" da portería.

¡Raio!,  ¡sóame esa presenza! é Luís pero parece Obdulio Varela, sóame tamén a súa elegancia, ten o porte de Enzo Francescoli, un dos máximos representantes do pensamento dinámico. ¡ Ese defensa! ¡Ese defensa! ¿Como non percibe que tamén ten o gatillo de Fernando Morena? Demasiada vantaxe para un lúcido. Non sei se a intelixencia se fixo potencia ou a potencia gol, só sei que na porta de Esopo, de La Fontaine e de Monterroso unha concentración de arañas protestaba polas molestias.

Hai quen cre que o delirio non é posible entre os que quedan fóra na primeira rolda...

Debuxo do artigo na revista

Era un recreo de asubíos e de repente un novo Gregorio Samsa: unha metamorfose. Pedro Pablo transubstanciouse en tango, recuperou o vello estilo de don Alfredo Di Stefano e superou o complexo de Aquiles: converteu o calcáneo no punto forte. Foi así como sucou arcadas en forma de coxas e deixou o balón para un man a man co porteiro resolto nun tiro cruzado por quen sempre agarda a maxia do compañeiro.

Hai quen cre que, aínda que Pullidor sexa máis renomeado que Roche, non hai memoria posible para o segundo....

En cuartos de final agardounos o San Narciso, pero un gambeteo e un tiro seco de Suso levounos á semifinal, alí agardábanos o Pondal, dous goles de carreira e pegada de Carlos e outro de Suso tras varias paredes deunos vantaxe pero houbo que recorrer ó gol de ouro. Foi alí onde Emilio amosou o seu perfil dourado e meteunos na final.

            Foi unha final de veciños, Monte Carrasco - María Soliño, os vixentes campións de liga lograron un rápido dous- cero que parecía definitivo, pero alí apareceu Carlos, desta volta escorado á esquerda, debuxou un toque suave e o balón bicou a rede cun deseño clásico.

Na segunda parte S. recuperou unha parte do sentido da liña de fondo de Butragueño ante o Cádiz, caneou ó estilo do gran Cruyff e deu o pase da morte para que Pedro rubricase o gol. Cinco minutos máis tarde, nun contraataque a presenza-distracción de Pedro posibilitou que S. deitase ó porteiro evocando unha das sortes de Johnny Red no Mundial de Arxentina, e lograse o empate a tres. Certo que o soño durou pouco porque minutos antes do final os nosos veciños lograron o gol da vitoria e do dobrete.

É posible que ninguén mo crea pero este é un equipo de Óscar, o seu alcume é a obsesión e aumentou as minutas dos psicanalistas, as ventas de somníferos, antidepresivos e outro tipo de terapias para dianteiros frustrados ante A MURALLA. A verdade nunca saberei se te mira con displicencia ou coa grandeza de Lev Yashin.

En fin que cando vexades os seus perfiles redondeados, as súas sens prateadas, o seu andar cansiño...pensade que estar derrotado non é o mesmo que ser derrotista e que sempre hai maxia en calquera músculo con vocación de tacto.